مباد چشمهٔ شوق مرا فسردن موج

چو اشک عرض گهر دیده ام به دامن موج

جهان ز وحشت من رنگ امن می بازد

محیط بسمل یأس است ازتپیدن موج

ادب ز طینت سرکش مجو به آسانی

خمیده است به چندین شکست گردن موج

گشاد کار گهر سخت مشکل است اینجا

بریده می دمد از چنگ بحر ناخن موج

ز خویش رفته ای اندیشهٔ کناری هست

بغل گشاده ز دریا برون دمیدن موج

فسادها به تحمل صلاح می گردد

سپر ز تیغ کشیده ست آرمیدن موج

زبان به کام کشیدن فسون عزت داشت

دمیده قطرهٔ ما گوهر از شکستن موج

چو عجز دست به سررشتهٔ هوس زده ایم

شنیده ایم شکن پرور است دامن موج

نفس مسوز به ضبط عنان وحشت عمر

نیاز برق ز خود رفتنی ست خرمن موج

دماغ سیر محیط من آب شد یارب

خط شکسته دمد از بیاض گردن موج

خموش بیدل اگر راحت آرزو داری

که هست کم نفسی مانع تپیدن موج